Net als een seizoen eerder speelde het Nederlands zaterdagelftal ook in het seizoen 1947-’48 slechts één interland. Opnieuw waren de Belgische “corporatieven” de tegenstanders, ditmaal in een uitwedstrijd. Na een voorsprong en een achterstand werd er uiteindelijk met 2 – 2 gelijkgespeeld. Een maand eerder hadden de Belgen in Parijs met 2 – 4 gewonnen van het Franse nationale bedrijfsvoetbalelftal.
 |
| Maarten Verdoes juicht als hij de 2 – 2 binnenschiet |
Eind 1946 werd door de KNVB een Nederlands elftal voor voetballers uit de zaterdagcompetities opgericht. De eerste wedstrijd werd in het voorjaar gespeeld tegen het Belgische zaterdagelftal, in eigen land ook wel de “corporatieven” of “handelploeg” genoemd. Dit elftal werd samengesteld uit spelers van de bedrijfselftallencompetities van het “Sportverbond der Corporatieve Groeperingen van België”, dat onafhankelijk van de Koninklijke Belgische Voetbalbond was maar wel erdoor was erkend. Het speelde al sinds 1926 jaarlijks een wedstrijd tegen het Franse nationale bedrijfsvoetbalelftal. Deze werden op één na allemaal door de Belgen gewonnen, en ook de wedstrijd in 1947 zou door België gewonnen worden.
Oorspronkelijk zou de wedstrijd tussen Nederland en België op 24 mei 1947 worden gespeeld, maar op verzoek van de Belgen werd er twee weken later gespeeld. Nederland speelde niet in het oranje maar in witte trui en zwarte broek, België speelde wel in het nationale tenue (rode trui en zwarte broek).
 |
| Het nationale zaterdagelftal van Nederland dat in 1947 de eerste interland tegen het nationale bedrijfsvoetbalelftal van België speelde |
In 2019 kwam het nationaal elftal van de Salomonseilanden voor een paar weken durende oefenstage naar Nederland om tegen amateurclubs te spelen als voorbereiding op de Pacific Games in juli dat jaar in Samoa. Op de terugweg werd een tussenstop in Singapore gemaakt waar nog een vriendschappelijke interland tegen het nationale elftal werd gespeeld.
 |
| Het nationale elftal van de Salomonseilanden en het elftal van VOAB na de wedstrijd op 24 mei in Goirle (foto Kees van Boxtel) |
In het seizoen 1989-’90 startte de KNVB een tweejarig experiment met periodekampioenschappen in de lagere klassen. In de hoogste klassen waren er al eerder periodekampioenschappen ingevoerd voor plaatsing voor de KNVB beker (betaald voetbal), in de Hoofdklasse Zondag sinds 1977-’78 en in de Tweede Klasse Zaterdag sinds 1980-’81.
Het seizoen was (voor competities van twaalf elftallen) opgedeeld in drie periodes van respectielijk acht, zeven en zeven wedstrijden. Bij gelijk aantal punten was het doelsaldo beslissend. De periodekampioenen van een competitie speelden in een halve competitie om het klasseperiodekampioenschap. In tegenstelling tot andere klassen deden aan de nacompetitie Tweede Klasse Zaterdag ook herkansers mee, de drie nummers 12 uit de Eerste Klasse Zaterdag. De beslissingswedstrijden werden via loting bepaald. In dit eerste seizoen werd een periodekampioen niet vervangen als deze nogmaals periodekampioen werd, als deze als kampioen automatisch promoveerde of als deze degradeerde. Alleen als de kampioen alle periodekampioenschappen won zou de nummer twee van de competitie als klasseperiodekampioen worden aangemerkt.
In het seizoen 1989-’90 startte de KNVB een tweejarig experiment met periodekampioenschappen in de lagere klassen. In de hoogste klassen waren er al eerder periodekampioenschappen ingevoerd voor plaatsing voor de KNVB beker (betaald voetbal), in de Hoofdklasse Zondag sinds 1977-’78 en in de Eerste Klasse Zaterdag sinds 1980-’81.
Het seizoen was (voor competities van twaalf elftallen) opgedeeld in drie periodes van respectielijk acht, zeven en zeven wedstrijden. Bij gelijk aantal punten was het doelsaldo beslissend. De periodekampioenen van een competitie speelden in een halve competitie om het klasseperiodekampioenschap. De klasseperiodekampioenen van twee naastliggende competities speelden een beslissingswedstrijd voor promotie naar de hogere klasse. In dit eerste seizoen werd een periodekampioen niet vervangen als deze nogmaals periodekampioen werd, als deze als kampioen automatisch promoveerde of als deze degradeerde. Alleen als de kampioen alle periodekampioenschappen won zou de nummer twee van de competitie als klasseperiodekampioen worden aangemerkt.
De zes Districtsbekerwinnaars speelden dit seizoen allemaal een mini-wedstrijd tegen elkaar. Het gehele toernooi werd op één dag op de velden van Achilles 1894 in Assen gespeeld. De winnaar van de Districtsbeker Zuid I, Geldrop, was tevens kampioen van de zondagamateurs en moest een dag voor de bekerwedstrijden de heenwedstrijd om het algeheel amateurkampioenschap spelen tegen de kampioen van de zaterdagamateurs, Rijnsburgse Boys. Als vervanger werd verliezend finalist Concordia SVD aangewezen.
“Door Wilskracht Verkregen” uit Amsterdam won de KNVB beker voor amateurs met drie punten voorsprong op SV Meerssen en Achilles 1894. Oorspronkelijk zouden de bovenste drie ploegen zich plaatsen voor KNVB beker (betaald voetbal) van seizoen 1990-’91. DWS had zich al als periodekampioen in de Hoofdklasse A hiervoor geplaatst, zodat ook het reserve-elftal van Vitesse werd toegelaten. Door het toetreden van Vlissingen tot het betaald voetbal kwam er nog een extra plaats vrij. Die werd opgevuld door Concordia SVD, alhoewel die daar geen recht op hadden volgens artikel 16 van het bekerreglement KNVB, waarin stond dat een verliezend finalist de rechten van de winnaar niet kon overnemen. Spartaan ’20 diende daarop een protest in bij de KNVB, waarop de Rotterdammers ook werden toegelaten tot de KNVB beker (betaald voetbal).
 |
| DWV in de aanval in de beslissende wedstrijd tegen Achilles 1894 (foto Sjors Visscher) |
De zes Districtsbekerwinnaars speelden dit seizoen allemaal een mini-wedstrijd tegen elkaar. Het gehele toernooi werd op één dag op de velden van GVVV in Veenendaal gespeeld.
Achilles 1894 uit Assen won de KNVB beker voor amateurs met één punt voorsprong op AGOVV en twee punten op ADO ’20. Alleen deze bovenste drie ploegen plaatsen zich voor KNVB beker (betaald voetbal) van seizoen 1989-’90.
